“We hebben handvaten gekregen die écht werken!”

Het gezin in balans brengen
“Mijn man en ik hadden vaak discussies over hoe we mijn zoon aan moesten spreken of wat ik juist wel of niet tegen hem moest zeggen”, begint Derya. Ze vertelt dat ze door de huisarts doorverwezen werd naar een maatschappelijk werkster. Daar heeft ze haar situatie uitgelegd en aangegeven dat ze graag opvang zou willen regelen voor haar zoon. “De maatschappelijk werkster gaf de tip om ambulante behandeling in te zetten.”

Toen is alles in gang gezet. Bij de gemeente werd de ambulante behandeling aangevraagd, Derya en haar man kregen informatie over het persoonsgebonden budget (PGB) en er is iemand van CJG (Centrum voor Jeugd en Gezin) bij het gezin thuis geweest. Na het voldoen van de wachttijd startte de ambulante behandeling voor de zoon van Derya.

Rust in huis en het hoofd
Wanneer je weet dat je op een wachtlijst staat, duurt eigenlijk iedere dag te lang. Je verlangt er zo naar om samen met iemand de situatie aan te pakken en meer rust en regelmaat te creëren in het gezin, legt Derya uit. Gelukkig was er op redelijke termijn een plekje vrij; een verademing voor Derya.

Iedere week kwam de behandeling bij hen thuis. Ze voerden gesprekken samen en ook een op een met Derya’s zoon. Al snel volgden het toepassen van methodieken bijvoorbeeld het werken met pictogrammen. Omdat de zoon van Derya autistisch is, werkte dit erg goed. Zo kreeg hij inzicht in wat er op een dag gepland stond en wat hij gedurende de week kon verwachten.

Methodiek toepassen in de praktijk
De eerste maanden gingen vooral over het wennen aan de pictogrammen en deze als structuur te gebruiken gedurende de dag. Daarna werd er focus gebracht op Derya als moeder. “We hadden het over hoe ik situaties aan kon pakken die ik lastig vond. Alle vragen die ik had, kon ik altijd stellen aan Anjo. Wanneer mijn zoontje naar de huisarts moest, vertelde ik alles zo gedetailleerd mogelijk aan hem. Omdat ik dacht dat dat de spanning weg zou nemen. Anjo heeft mij geleerd dat ik juist mijn boodschappen aan de kinderen kort en krachtig moet houden. En als er iets voor mij als moeder nog niet helemaal duidelijk, dat ik dat het beste nog niet tegen de kinderen kan vertellen.”

Daarnaast hebben ze ook gebruik gemaakt van de time klok. “Eerst zei ik: “over 15 minuten gaan we slapen” of “jullie mogen nog 10 minuten televisie kijken”. Maar eigenlijk besefte ik later pas dat dat voor mijn kinderen helemaal geen duidelijke boodschap was. Want wat waren nu 15 of 10 minuten?”, verduidelijkt Derya.

Daarom zijn ze gebruik gaan maken van de time klok. Op deze klok konden ze de wijzers zo instellen dat het ingestelde witte vlak van 10 minuten langzaam rood werd. Zo konden de kinderen precies zien hoeveel tijd ze nog hadden om te eten, televisie te kijken of om te knutselen. 

Hoe gaat het nu?
Inmiddels is de ambulante behandeling bij Derya gestopt. Met de handvaten die ze van Anjo gekregen heeft, kan ze nu zelf verder. “Eigenlijk gaat het hier in huis nu een stuk beter. Ik weet hoe ik als moeder op een goede manier mijn grenzen aan kan en mag geven bij mijn zoon. Daar waar ik eerst veel toeliet, kan ik nu ook “stop, nu is het genoeg zeggen””, legt Derya uit.

Tot slot heeft Derya ook geleerd haar aandacht op een betere manier verdelen tussen haar zonen. Daar waar eerst het grootste gedeelte van haar aandacht ging naar de zoon die zorg nodig had. En zo is er meer evenwicht gekomen in het gezin.